Svaðilför inn í Bása!

Það fór aldrei svo að ég lenti ekki í ævintýrum. Seinasta helgi var nánast eitt ævintýri. Þannig er mál með vexti að Didda var fimmtug á laugardaginn og bauð fjölskyldu og vinum inn í Bása. Á laugardagsmorguninn þegar við vorum að leggja af stað var hringt í okkur og tilkynnt um að allar ár væru sennilega ófærar. Okkur leist nú ekki á blikuna en héldum samt af stað. Þegar við komum að Steinholtsánni stoppuðum við og biðum eftir bíl sem lóðsaði okkur yfir í gengum síma. Það var frekar óhuggnalegt þar sem áinn leit ekki vel út. Eins fengum við fylgd yfir Hvannána. Þannig að allt gekk slysalaust fyrir sig. Þegar við komum inn í Bása fréttum við að í gær hefðu árnar verið miklu verri og stórir bílar þurft að draga minni jeppa yfir. Og að Þengill hafði fest sig í Hvannánni og þurft að draga hann upp úr. Svo kom að því að fara heim á sunnudaginn. Þá var mjög gott veður og því meira í ánum en á laugardaginn. Við komumst yfir Hvannána eins og ekkert væri. Svo komum við að Steinholtsánni og þá leist okkur ekki á blikuna. Við hringdum í Óla sem hafði farið yfir ána fyrr um daginn og hann sagði að það hefði verið allt í lagi. Þannig að Kiddý og Helgi lögðu í hann. Bílinn flaut upp og snérist upp í strauminn en þau náði þó að krabbla sig upp úr. Því næst fóru amma, afi, mamma og Rósa yfir. Bíllinn þeirra flaut líka upp, snérist og festist! Ég hélt að ég myndi deyja úr hræðslu við að horfa á þau út í ánni! Vatnið náði upp á rúður! Helgi var snar í snúningum og óð út í ána og festi spotta við bílinn. Svo reyndi hann að draga þau upp úr en spottinn slitnaði því bílinn var svo pikkfastur. Þá óð hann aftur út í festi spottann aftur. Þegar hér var komið var vatnið komið upp í sæti inn í bílnum enda var hann búinn að vera úti í ánni örugglega í 10 til 20 mín. Samt geri ég mér enga grein fyrir því hvernig tímanum leið því ég var svo hrædd. Í seinna skiptið tókst að draga bílinn upp úr. Þegar þau opnuðu hurðirnar gusaðist helmingurinn af ánni út úr bílnum. Þá var komið að mér og Þengli að fara yfir. Og auðvitað flutum við upp líka, snérumst upp í strauminn og festumst. Og ekki nóg með það heldur drap bílinn líka á sér! Og aumingja Helgi óð aftur út í og festi kaðal við bílinn. Síðan vorum við dregin upp úr. Við vorum sem betur fer ekki mjög lengi út í ánni. En nógu lengi til að Þengill var orðinn votur í fæturna. Það er því óhætt að segja að þetta hafi verið svaðilför. Ég var mjög hrædd og finn ennþá fyrir hnút í maganum þegar ég rifja þetta upp. Ætli ég verði ekki hrædd við að fara yfir ár hér eftir. Kannski er þetta eins og að detta af hestbaki, maður verður að drífa sig á bak sem fyrst aftur. Ég ætti kannski að drífa mig inn í Bása sem fyrst aftur.